DUVELBLUES blijft al sinds 2002 trouw aan haar strategie, waarbij ze op 1 dag haar liefde voor ROOTS-RHYTHM-SOULcentraal stelt. Waren er vorig jaar nog de zware Corona-regels, die ook in Puurs beperkingen oplegde en de nu al een legendarische editie met vier Belgische top bands -Tiny Legs Tim (1978-2022 - zie eerbetoon) was toen de headliner!- dan kunnen we dit jaar voor de 20ste editie opnieuw spreken van een “onbelemmerd” festival met 5 optredens buiten in de tent en 3 binnen in de zaal.

Duvelblues 2022 werd rond 14u30 geopend door de Belgische roots band, DAVID RONALDO & THE DICE. David Ronaldo vormt samen met zijn broer Danny al de zesde generatie van een gezelschap dat, met circusachtige theatershows op festivals, over heel de wereld toert. Ze zijn de zonen van Johnny Ronaldo (1933-2020) die als Jan Van den Broeck in 1971 in Muizen geboren werd en die samen met zijn broer en oom CIRCUS RONALDO startte.

Begin jaren ’90 was David Ronaldo vaak te vinden in de Mechelse en Leuvense muziekscene, waar hij kennis maakte met gitarist Charly Verbinnen. In 2017 sloten Marco Epis (drums, percussie) en Tim Van Passel (bas) zich bij hen aan om de band David Ronaldo & Dice te vormen. Geïnspireerd door zijn grote helden, waaronder Steve Earl, Neil Young, Bruce Springsteen en Johnny Cash, begon David eigen songs te schrijven.

Zo’n drie jaar geleden werd in Studio Fandango in Boutersem met Dirk Lekenne hun debuut album ‘Citizin of the World’ (2019) opgenomen. Het was een méér dan geslaagde mix van gitaar georiënteerde bluesy rootsrock, dromerige Americana en de herkenbare hese stem van de frontman. Tijdens de moeilijke corona periode slaagden de vier erin in 2021 de opvolger ‘Shoot Them with Words’ uit te brengen. Het werd op de eerste plaats een ode aan zijn vader Johnny Ronaldo, die op 87-jarige leeftijd overleed. Ondertussen werken Ronaldo en Dice in Boutersem met Dirk Lekenne (die ondertussen van Dice deel uitmaakt) al aan een opvolger, die we naar het einde van dit jaar toe, mogen verwachten.

Ronaldo & Dice (Lekenne/Verbinnen/Epis/Van Passel) openden voor een al aardig volgelopen tent met het alles zeggende “Free”, waarop Lekenne zijn slide stempel drukte, heel sfeervol hun set, die vooral uit meer eigen nummers van hun twee studio albums bestond. Uit hun 2021-album volgden nog o.a. “God Doesn’t Care”, een nummer met een hoog Neil Young gehalte, “Gunslinger” dat Ronaldo aan zijn vorig jaar overleden vader opdroeg,het stevig rockende “Mythomania”, “Substance Boogie” en “Burn Up My Love”. ”Citizin of the World” (op het album met op banjo Steve Ceulemans), “Gipsy Woman” en “Refugee Blues” waren de nummers die ze kozen uit hun 2019-debuut album. Whipping Post”, een machtige cover van een nummer van Gregg L. Allman, breidde aan hun geslaagd optreden er een eind aan. Het publiek wou echter méér en was pas tevreden na “Down by the River”, de Neil Young (& Crazy Horse) klassieker uit 1969 (‘Everybody Knows this is Nowhere’) die me nog altijd kippenvel bezorgd. Bedankt David, Charly, Dirk, Marco & Tim! 

De LEIF de LEEUW BAND is een rock/blues band rond het jonge Nederlandse gitaarfenomeen Leif de Leeuw. Zijn rolmodellen zijn onder meer David Gilmour, Joe Walsh, Jeff Beck, Larry Carlton, Paul Kossoff en Andy Powell, maar vooral Johnny Winter. In 2009, op zijn vijftiende, won hij voor het éérst (in 2013 opnieuw) de prestigieuze Sena Young Talent Guitar Award. Sindsdien timmerde hij stevig aan zijn toekomst doorheen de Europese muziek scene.

Leif studeerde gitaar aan de popafdeling van het Codarts Conservatorium in R’dam, won in 2014 met zijn band de Dutch Blues Challenge en werd tijdens  de European Blues Awards 2015 genomineerd als “Best Band”.

Na hun ‘EP Deluxe’ (2014) was ‘Leelah’ (2016) -genoemd naar de Amerikaanse transseksueel Leelah Alcorn, die op 17-jarige leeftijd in 2014 zelfmoord pleegde- hun debuut studio album. ‘Live in Concert’ was hun éérste live album, dat ze in 2018 opnamen op het poppodium Bibelot, gevestigd in het Energiehuis in Dordrecht. Het podium is één van de kernpodia, waartoe ook zalen als Paradiso in A’dam en 013 in Tilburg horen. In februari 2020 verscheen voorlopig hun derde studio album ‘Where we’re Heading’. Het is het werk van de kernleden van de band: Leif de Leeuw (gitaar), Sem Jansen (zang, gitaar), Tim Koning (drums) & Boris Oud (bas).

Het was even wennen aan de twee drumstellen (Koning/Joram Bellemans), maar zeker niet aan de twee gitaren (de Leeuw/Jansen), bas (Oud) en Hammond (Willem ‘t Hart), die de sound van de Leif de Leeuw Band bepaalden. Het vijftal ging er al met als opener “Drive On” direct voluit tegen aan. Het was één van de nummers die ze van hun meest recente album, ‘Where we’re Heading’ (2020) haalden. Het typeerde meteen wat we van de Leif de Leeuw Band nog mochten verwachten. Een Southern sound, die liefhebbers van de invloedrijke Southern rock en blues band uit Macon (Georgia), in eerste instantie rond de broers Duane en Gregg Allman, The Allman Brothers zeker zou plezieren. Ook de verdere nummers als o.a. “Playing in a Band”, “Funky Gumbo”, “Do Me Wrong” en de reguliere afsluiter van hun set, de titelsong van, werden uit het genoemde album gehaald. Hoe kan je beter eindigen met een “encore” die iedereen kent en waarvan tout le monde alleen nog méér happy wordt. “Jessica” is een instrumentaal stuk van de Allman Brothers Band, geschreven door hun gitarist Dickey Betts en uitgebracht in december 1973 als de tweede single van het vierde studioalbum van de groep, ‘Brothers and Sisters’. Het een eerbetoon aan zigeunerjazzgitarist Django Reinhardt, omdat het is ontworpen om met slechts twee vingers van de linkerhand te worden gespeeld. Leif kan dat ook erg goed en dat hebben die van DuvelBlues geweten!

“Duvelblues beleven is als een wereldreis maken, om in niet vermoedende plaatsen de kracht van de blues te ontdekken…”. Dit jaar is dat Oostenrijk, waar blues diva Meena Cryle -een dame met pit en branie- al een aantal jaren met gitarist, songwriter, arrangeur en producer Chris Fillmore al ruim 20 jaar in een band speelt. Deze  soulmates, die uitstekend op elkaar ingespeeld zijn, bieden samen als MEENA & THE CHRIS FILLMORE BAND een pallet aan van Americana over blues/rock tot Tex Mex.

Meena Cryle komt uit een gezin waar muziek een belangrijke plaats innam. Haar eerste bandje was een “psychedelische blues/rock band”. Ze houdt van reizen, trok al naar Mozambique, verkende Europa en de States. Chris Fillmore is een bewonderaar Elvis Presley, John Lee Hooker en SRV. Zijn technisch kunnen op akoestische en elektrische gitaren wordt ondertussen alom geroemd. Meena en Chris namen in 2009 in Stantonville, Tennessee (voor Ruff Records) hun eerste album ‘Try Me’ op. Op hetzelfde Duitse label verschenen achtereenvolgens ‘Feel Me’ (2012) en ‘Tell Me’ (2014). Het onvermijdelijke live-album ‘In Concert’ volgde bij CRS in 2017. ‘ELeVatIonS’ (2019) werd opgenomen in de Sound Fux Studio in Beieren. Buiten Meena (zang, gitaar, percussie) en Chris (akoestische, elektrische & slide gitaar, mandoline) werkten ook o.a. Hans Theessink (mandoline) mee aan de opnames. De man uit Enschede leeft, woont en werkt al eeuwen in Wenen, waar hij geniet van een groot aanzien. Over hem in het zaalverslag (en ook tijdens een interview met hem) nog méér. In 2011 werd Meena & The Chris Fillmore Band tweede op de EBC in Berlijn. In 2013 werden ze genomineerd voor een Amadeus Austrian Music Award en haalden ze de halve finale tijdens het prestigieuze IBC in Memphis Tennessee.

Dat Meena en The Chris Fillmore Band er voluit voor zouden gaan, was al meteen na de instrumentale opener duidelijk, nadat Meena de anderen vervoegde en “Ti-Na-Nee-Na-Nu” van Slim Harpo bracht. De akkoorden rolden vanaf dan snel keihard en vrij scherp uit de boxen, wat bij sommigen de wenkbrauwen even deed fronzen. Meena en Chris is een duo dat erg goed op elkaar ingespeeld is en dat maakten ze heel duidelijk op o.a. “Since I Met You Baby”, het mysterieuze “Well Well Well” (het resultaat van de samenwerking van singer-songwriter Danny O’Keefe & Bob Dylan)waarbij het ritme door Angus “Bangus” Thomas (bas) en Rainer Baumgartner (drums) strak gehouden werd, “Sweet Loving Mama” (‘ELeVatlonS’) en “Rather Go Blind”, de Ellington Jordan & Billy Foster klassieker, waarmee Etta James einde jaren tachtig ook al schitterde. Niets dan opgewonden mensen kon je verder tijdens de set van de Meena & The Chris Fillmore Band zien, die in de grote finale met “Take this Pressure of Me” en als “Zugabe”, “Isn’t It a Pity” subtiel afronden. Tijd voor wat zen én, voor nog een Duveltje…   

Na acht jaar -het was geleden van de 13de editie- en op algemeen verzoek, staat de Amerikaanse violist TOM RIGNEY met zijn band FLAMBEAU dit jaar opnieuw op de Duvelblues-affiche. Hun verschroeiende en opwindende set zette de tent in 2014 al in vuur en vlam en hun pittig gekruide Zuid Louisiana mix van zydeco, blues en folk bracht toen iedereen aan het dansen. Rigney heeft hiervoor enkel zijn viool en de flamboyante begeleidingsband Flambeau nodig.

Tom Rigney was de zoon van basebalspeler William Joseph “Bill” Rigney (1918-2001). Tom maakt al méér dan 35 jaren in de San Francisco Bay Area deel uit van de roots scene. Tom begon zijn muzikale carrière na zijn het halen van een Masters graad Fine Arts aan de Harvard University. Hij zette zijn eerste stappen in de muziek scene als leider en violist van de country groep Back In The Saddle en daarna achtereenvolgens in Queen Ida’s Bon Temps Zydeco Band met wie hij wereldwijd toerde in 1983 en 1984 en The Sundogs. Rigney startte The Sundogs met singer-songwriter Joe Paquin en slide gitarist T.J. Politzer, bassist John Aughney en drummer Jimmy Hobson. In de 15 jaar dat ze samen toerden namen ze acht albums op. Sundogs’  laatste album heet ‘Dancing Room Only’ (1999).

In 2000 vormde Rigney, als een van de eerste blues en roots violisten in de wereld, Flambeau. Rigney debuteerde met Flambeau in 2000 met ‘Red Boots and Ricer’, waarna nog vijf albums en een dvd volgden. In 2004 werden ze door de West Coast Hall of Fame gekozen tot de “Best Cajun/Zydeco Band”. In 2011 werd Rigney voor een weekend gekroond tot “Emporor of the great Sacramento Jazz Festival”. De muzikanten met wie Rigney in de voorbije jaren samenwerkte waren oud gedienden van muzikale legendes zoals: pianist Texaan Tony Russell “Charles” Brown (1922-1999), Zydeco accordeoniste Queen Ida (1929-) en accordeonist Clifton Chenier (1925-1987).

Hier in Ruisbroek-Puurs, stond Rigney met zijn signature rode cowboylaarzen aan, op het podium met Marc Brinitzer (gitaar), Caroline Dahl (piano), Sam Rocha (bas) en Brent Rampone (drums). Ik ben, zoals de rest van de aanwezigen in de volle tent, vanaf de eerste akkoorden in de ban geraakt van Rigney’s viool, waarmee hij van het optreden een groot feest maakte, dat de ellende van de voorbije dagen snel deed vergeten. Wat een piano fenomeen is boogiewoogie mistress Caroline en met wat een klasse demonstreerde ze op o.a. “Caroline’s Boogie”! Verder genoten en dansten we nog op “Driving that Thing”, tijdens een portie Irish cajun “Guiness and Gumbo” en dwaalden onze gedachten onder een pikzwarte hemel af tijdens “House of the Rising Sun”. “Let the Good Times Roll” zongen we allen nog op het einde van hun set, waarna wij onze swamp fever aan de bar tijdens “Jambalaya” wegdronken met enkele Iko Iko-maten. Wat een top entertainer met wat een gevoel is dit viool fenomeen Tom Rigney, terwijl Flambeau bij allen de adrenaline deed vloeien! 

NICO WAYNE TOUSSAINT, geboren in 1973 in Toulon, is een genie op mondharmonica in Frankrijk en ver daarbuiten. Over zijn harmonicavirtuositeit is iedereen het in de internationale blues scene al jaren eens. Zijn veelzijdigheid demonstreert hij het liefst op harmonica’s in diverse toonaarden, relaxt, swampy of uptempo. Nico’s harmonica blues is energiek, maar nergens scherp. Daarnaast is hij een goede zanger met warm stemgeluid, die zich steeds met bevlogen muzikanten weet te omringen. Hij timmerde, met veel respect voor de Chicago-blues traditie, jaren aan de weg. De invloeden die hij absorbeerde waren die van Billy Branch, James Cotton en uiteraard ook Sonny Boy Williamson.

Nico, pendelend tussen Frankrijk en de Sattes, startte in 1998 zijn professionele muzikantencarrière bij Dixiefrog met ‘My Kind of Blues’, al speelde hij als kind al met zijn vader “en plein publique”. Sindsdien heeft hij niet meer stilgezeten, noch qua platenproductie, noch qua toeren. Werken in contact met Amerikaanse muzikanten is voor hem en zijn band altijd een leerschool in de blues geweest. Zo hebben ze gasten zoals Cash Mc Call, David Maxwell, Monster Mike Welch of Killer Ray Allison gebackt en heeft Nico opgenomen of gewerkt met Rod Piazza, Guy Davis en Andrew Strong. Tijdens zijn Amerikaanse verblijven deelde hij het podium met James Cotton, Billy Branch, RJ Mischo, Luther Allison, Eddie C. Campbell, Vance Kelly, Jimmy Burns, Jimmy Johnson en vele andere namen uit de Chicago-scene.

De meeste songs schrijft Nico zelf, soms samen met zijn bandleden. ‘C'est si Bon’, opgenomen in 1997 in Minneapolis met Amerikaanse muzikanten, werd uitbracht onder de naam Nico and Friends Blues Band. Op zijn 2017-album ‘Plays James Cotton’ brengt Nico, na een paar jaar pauze, hulde aan zijn grote voorbeeld. Hij ontmoette James Cotton (1935-2017) in de VS in 2003 en belandde bij hem op het podium, zittend op zijn schoot en blazend op Cotton's eigen mondharmonica. Dit levendig eerbetoon aan zijn mentor, ondersteund door zijn vaste band aangevuld met een kopertrio, is sterk en ontroerend! 

De Duvels van Puurs klampten zich vast aan de woorden van Novastar: “The best is yet to come”… De eer om af te sluiten was dit jaar weggelegd voor het Wayne Toussaint Quintet. Kenners weten dat dit garant staat voor een portie imposante indruk nalatende harmonica blues. Nico, die recent ‘Burning Light’ uitbracht, toert om het album te promoten. Hij werd bijgestaan door enkele heren, strak in het pak, ¨Pierre Cherbero (keys), Romain Gratalon (drums), Michel Froizion (gitaar) en Antoine Perrut (bas).

Nico Wayne Toussaint is als blues man een “routinier”-harmonicaspeler, die snel weet hoe hij de fans moet inpakken. Hij deed dit erg enthousiast en met de eeuwige glimlach met nummers als “Memphis Hat”, “Rocket 88”, “Blow Wind Blow” en zowat in de finale, “Time to Cut You Loose”. DuvelBlues koos met het Nico Wayne Toussaint Quintet voor een perfecte afsluiter van een geweldige dag.

De affiche van de 20ste editie van DUVELBLUES bewees dat de organisatie opnieuw “vrij” was. Het grenzeloos en veelzijdig programma zorgde voor een goede opkomst van ROOTS-RHYTHM-SOUL fanaten. Duvelblues ontving hen met open armen en het werd voor de muziek liefhebbers genieten van toppers als o.a. Guy Davis, Hans Theessink, nieuwkomer Juzzi Smith, van routiniers Tom Rigney en Nico Wayne Toussaint én meer, van ingetogen en meesterlijk tot aanstekelijke en uitbundig. Mijn hoed af -ook al heb ik die niet- voor hen, die er weer samen in slaagden om van DUVELBLUES een feest te maken! Bedankt en lieve mensen, bij leven en welzijn, tot  volgend jaar!

Eric Schuurmans

Foto © Walter Wouters en Michel Verlinden

Foto © Walter Wouters

meer foto © Michel Verlinden

Eerbetoon aan Tiny Legs Tim door David Ronaldo & The Dice